Terwijl je deze blogpost aan het lezen bent, zijn waar ook ter wereld enkele mensen bezig met het aanmaken van hun LinkedIn- en twitter-account. En het fenomeen blijft aanzwengelen. Hoever sta jij reeds in de adaptatie?  Ben jij als L&D-verantwoordelijke mee in het boeiende verhaal? 

“Your employees already have a social media policy. If you’re lucky, they told you what it is.” Deze tweet op een blauwe maandag op de ASTD-conferentie 2013 in Dallas zette mij aan het denken. Begeleiden wij binnen HR en dan specifiek L&D de nieuwste trends, of zijn wij vooral nog old-fashioned en afwachtend als het op nieuwigheden en dan vooral social media aankomt?  Ik ben helaas eerder geneigd om te kiezen voor de laatste optie. Daar waar sociale media als een vriend in huis gehaald zouden moeten worden, behandelen we deze kanalen binnen HR en L&D nog al te vaak als de baarlijke duivel.

Zo was ik enkele weken geleden op een bijeenkomst in Brussel met meer dan 100 L&D-collega’s en toen ik achteraf de twitterstream reconstrueerde via Storify, kwam ik tot de vaststelling dat slecht een kleine 5 à 10% van de aanwezigen voor, tijdens of na het event met de bewuste hashtag gecommuniceerd hadden.  Ook op LinkedIn lag de participatiegraad over het event laag (wat hoegenaamd geen afbreuk doet aan het evenement, dat absoluut top was!). Dat deed mij iets verder graven in het LinkedIn-verhaal en dan uiteraard in de groepen waar ik actief ben. Daar ligt de gemiddelde deelname aan de discussies ook bijzonder laag in vergelijking met het aantal leden. Velen lezen vermoedelijk graag mee, maar stappen helaas nog niet mee in het actieve gesprek. Terwijl net hier de kracht ligt van bvb. twitter en LinkedIn: kennis en ervaring delen, een gesprek op gang brengen, leren van elkaar, van gedachten wisselen, netwerken, …

Is het angst? Of toch eerder liever aan de zijlijn staan en toekijken? Of zijn mensen eerder protectionistisch als het op hun kennis aankomt? Of, en dat is de laatste optie, zie ik het volledig verkeerd? Wat is jouw mening?