Het was een tweet vanop ATD Europa in Amsterdam over ’the key elements of modern learning’. En het zette ons op deze maandachochtend aan het denken. Het viel ons plots te binnen: gigantisch veel L&D blogposts/tweets/visuals gaan over ‘modern learning’ of de ‘modern learner’ en dan wordt er gegoocheld met karakterisiteken als social, personal, collaborative, accessible, …

Klinkt logisch, niet?

Absoluut, laat daar geen twijfel over bestaan. We gaan hier zeker niet discussiëren over de eigenschappen die toegedicht worden aan leren. Maar het is de toevoeging van die ‘modern’ in al die titels, blogposts, artikels, … Die ‘modern’ zit ons een beetje dwars. Het lijkt alsof die eigenschappen vroeger niet noodzakelijk waren, maar enkel de laatste jaren belangrijk geworden zijn. Alsof leren vroeger niét social, personal en collaborative moest of mocht zijn.  Nonsens, wat ons betreft.

Die modern is in vooral een typische L&D stuiptrekking. Alsof we eigenlijk stiekem bekennen dat we het vroeger vaak verkeerd aangepakt hebben, door die ellenlange saaie eLearningmodules te maken, door classroomtraining in te zetten voor de verkeerde doeleinden, door onze content te verstoppen achter 43 doorklikschermen, of door geen aandacht te besteden aan het sociaal aspect van leren. En om het goed te maken hebben we rap-rap de ‘modern learner’ gecreëerd, om het verleden definitief te vergeten.

Om onrechtstreeks uit de grond van ons hart ‘sorry’ te zeggen.